Sint Jozef Parochie

Gedeelde smart

Door dit verschrikkelijke virus worden we ineens uit ons dagelijks ritme gehaald. We kunnen niet meer naar school of naar ons werk. Ineens zitten we thuis en worden we beperkt in ons beweging. We worden teruggeworpen op ons zelf. Hoewel we nu langzaam weer meer ruimte krijgen, moeten we wennen aan de 1,5 meter afstand van elkaar, terwijl we eigenlijk behoefte hebben aan contact. Wat eerst vanzelfsprekend was wordt nu ineens iets uitzonderlijks, zoals op bezoek gaan bij elkaar. Dit treft ons niet alleen in Nederland maar wereldwijd zijn grote steden verlaten, stille straten en winkels gesloten. Hoe komen we hieruit? Veel is nog onbekend.

Zo ook in ons vluchtelingenkamp in Uganda. De vluchtelingenstroom ligt volledig stil. Dat zou goed moeten klinken, maar de Ugandese overheid heeft haar grenzen op 22 maart gesloten. We weten dat aan de andere kant van de grens de groep vluchtelingen groeit. Mensen die wachten om binnen te komen. Inmiddels zijn er ook 2 corona gevallen in het kamp vast gesteld. De vrees is dat veel meer besmettingen te verwachten zijn, want het duurde ruim 3 weken voordat de uitslag van de corona bekend werden. Gelukkig zijn niet alle Afrikaanse werkers door de overheid opgedragen het vluchtelingenkamp te verlaten, een keer per week mogen zij een dag naar het kamp.  

De Lock down regels in Uganda laten geen transport toe, alleen naar het ziekenhuis met toestemming. Wanneer we naar het kamp gaan hebben we een formulier nodig. Daarnaast zijn de scholen in heel het land op slot gegaan, ook in ons kamp. De leraren zijn Ugandees en zijn naar huis gestuurd. Enkele leiders van de school, die zijn achtergebleven, maken eén maaltijd per dag en laten de kinderen naar school komen. Wanneer we dit niet zouden doen zouden sommige kinderen niet genoeg eten krijgen. Echter de voedsel voorraden raken nu ook echt op, doordat het transport niet de weg op mag. Ook hebben we grote zorgen over de gezondheidszorg. De ziekenhuizen zijn niet in staat om de zorg voor corona gevallen te bieden. Zij kunnen enkel de pijn te verzachten. Doordat er sinds 22 maart geen transport is er ook een gebrek aan medicijnen. Kortom het corona virus slaat in ons vluchtelingen kamp dan ook hard toe.

Het is goed om lering te trekken uit de moeilijke situaties die nu zijn ontstaan. We kunnen niet alles oplossen. We hebben daarom ook besloten om de taken onderling te verdelen. We zijn met 5 priesters, 2 uit India, 2 uit Amerika en ikzelf. De taak die ik heb gekregen is de verbetering van landbouw. Dat wil zeggen te kijken naar een manier hoe de vluchtelingen hun eigen voedselvoorziening kunnen verzorgen en hierdoor minder afhankelijk worden van andere organisaties. Als ze minder afhankelijk zijn dan zal de mogelijke gevolgen van de corona crisis minder hard aankomen. Ik geloof ook dat wanneer we ze leren zelfstandig te worden, ze zichzelf in de toekomst staande kunnen houden. Nu kunnen we de vluchtelingen niet tegen alle gevolgen beschermen, maar we kunnen het wel verzachten. 

Bij mij bestaat het vermoeden dat veel mensen, wereldwijd, de gevolgen van deze crisis gaan merken. Maar laten we ondanks alles de menselijkheid niet vergeten. De oproep die Jezus ons geeft  ‘Heb uw naasten lief gelijk U zelf.’ Ik wens u allen de kracht hiervoor.

Pr. Sander Kesseler

Sint Jozef Parochie