“In mijn leven is heel veel fout gegaan, zo kijk ik erop terug nu ik wat ouder ben. Spijt, schuld, verdriet, alles komt boven. Van huis uit ben ik Katholiek maar ik heb er na m’n tienertijd niets meer aan gedaan.
Tot m’n eigen verbazing voelde ik de behoefte om te biechten, om met God, met anderen voor zover dat nog kan, en met mezelf in het reine te komen. Ik heb er lang mee rondgelopen, wel zo’n jaar of anderhalf. Toen ben ik gaan biechten. Het heeft meer voor me betekend dan ik had verwacht. Verwijt kreeg ik bij die biecht niet, helemaal niet. Ik voelde begrip, veel begrip. Er viel een stuk van de last die ik met me meedraag van me af. Het sacrament maakte het bijzonder. Als huiswerk kreeg ik mee om uit het leven van Jezus (geschreven door Lucas) hoofdstuk 15 te lezen. Ik zei dat ik geen bijbel had en dat het voor mij te moeilijk zou zijn. Toen kreeg ik ‘De bijbel in gewone taal’ van de priester. In dat hoofdstuk staan drie verhalen van Jezus, een over een herder die een schaap kwijtraakt en terugvindt, een tweede verhaal over een vrouw die een geldstuk kwijtraakt en terugvindt en een derde verhaal over een vader die een zoon kwijtraakt en terugvindt. ‘Door Jezus ben jij teruggevonden’, zei de priester. Dat is mooi gezegd en ik denk daar veel aan. Wat gebeurd is, is door God vergeven, al voel ik dat niet altijd zo. ‘Vergeef ook de mensen die jouw kwaad hebben gedaan, dat is de andere kant. Jezus heeft óók hén vergeven’, zo zei hij nog. Ik probeer het, al gaat dat zeker niet vanzelf”.
“Eigenlijk zijn wij maar gewoon, met een heel gewoon gezin en ieder met een gewone baan, een gewoon leven. Het is goed zo maar niks bijzonders. Toch voelt het alsof God ons leven wél bijzonder vindt en dat is mooi. Dat betekent wel iets voor ons. Wij hebben natuurlijk ook de kleine en grote dingen die in het leven tegenzitten. Het kost soms moeite en energie om daar goed mee om te gaan. De mis op de zondag helpt daarbij. De preek steekt ons vaak een hart onder de riem, en dat helpt ons dan die komende week weer. We komen graag op de zondagochtend, ook voor de koffie na afloop. ”
Katholiek ben ik niet en een parochiaan eigenlijk ook niet. Ik woon niet in Oisterwijk. Toen ik op een zondag om 12.00u een afspraak had in Oisterwijk was ik door de zomertijd een uur te vroeg. Door de klokken kwam ik in de Petruskerk terecht. Ik weet niets van geloof maar ik vond het wel mooi: de kerk, het zangkoor, het voorlezen met die zware stem waarbij iedereen gaat staan, de tieners in het wit op het altaar, de wierook, de rituelen. En sindsdien kom ik regelmatig terug. Op het einde van de dienst loop ik tegenwoordig met iedereen mee naar voren en dan krijg ik van de priester de zegen. Dat doet me wel wat. Hoe het verder gaat lopen? Ik heb geen idee.”
“Toen wij een paar jaar geleden wilden gaan trouwen dachten we eerst alleen aan het wettelijk huwelijk. Maar eigenlijk vonden we dat te mager, als je ziet hoe het bijvoorbeeld op de TV aan toegaat bij ‘Married at first sight’. We wilde trouwen ‘tot de dood ons scheidt’ en voor ‘goede en kwade dagen’. De ouders van mijn vrouw zijn gescheiden. Dat willen wij niet. Mijn vrouw is gedoopt en zo, ik niet. Via haar zijn we toen bij de kerk uitgekomen. De huwelijksvoorbereiding was precies wat we zochten, het heeft onze relatie verdiept. En toen zijn we getrouwd in de prachtige Petruskerk. Ik ben eerst katholiek geworden. Mensen zeggen soms dat we alleen voor de mooie ceremonie in de Petruskerk zijn getrouwd, maar dat klopt dus niet.”
