Ondanks alle moeilijkheden in het kamp zijn er ook situaties die lichtpuntjes zijn. Lichtpuntjes die hoop geven. In mijn werk zoek ik dan ook de lichtpuntjes die mij hoop en kracht geven. Die mij de moed geven het werk door te zetten. En die lichtpuntjes zijn er genoeg. Jongeren die innovatief zijn. Die dingen bedenken om hun werk gemakkelijker te maken, of de hulp die aan elkaar gegeven wordt. Zelfs hoe kleine kinderen elkaar helpen, laten mij zien hoe het in onze natuur ligt om als een gemeenschap op te trekken en niet als individuen.
Zo is er een jongen, Galdino genaamd. Hij is 17 jaar. Zijn moeder is overleden bij zijn geboorte. Zijn stiefmoeder en zijn vader hebben nog 5 kinderen gekregen en zijn dus nu met 6 kinderen. Hij is de oudste. Tijdens hun vlucht in 2017 is zijn vader omgekomen. De stiefmoeder ziet hem niet als volwaardig kind en verzorgt hem niet, hij is op zichzelf. Hij werkt dagelijks bij de kerk, hij is de voorzitter van de misdienaars. Hij hakt bomen, werkt op het land, schildert, al het werk dat we hem geven doet hij. Hij krijgt ervoor betaald, we voeden hem en helpen hem met zijn school. In 2018 had een collega priester een scout van het landelijke voetbalteam laten komen om ‘onze’ jongens te scouten. Galdino is eruit gepikt. Sinds 2018 zit hij bij de landelijke voetbal opleiding voor het nationale team. Hiervoor hebben we een Ugandese nationaliteit voor hem moeten regelen, en betaal ik zijn schoolgeld. Hij is serieus in zijn werk en opleiding. Het geeft hem hoop, hij krijgt een gedegen opleiding en kan aan zijn toekomst werken. Buiten het voetbal wil ik dat hij toch een vak leert zodat hij naast een voetbal carrière, mocht dat erin zitten, een beroep zal hebben.
