Op zaterdag 5 januari mocht ik de wijding voor het priesterschap ontvangen. Vele jaren heb ik mij voorbereid naar dit hoogtepunt in mijn leven. De wijding vond plaats in Uganda in het bisdom Gulu, waar ik op dit moment werkzaam ben zowel in de parochie als ook in het vluchtelingenkamp. Het is een zeer bijzondere mooie dag geworden.
Het deed mij goed dat er 46 Nederlanders, waaronder mijn moeder en pastoor Francis, getuigen mochten zijn van mijn wijding. En niet alleen de Nederlanders waren erbij, maar in totaal waren er 5000 mensen. De kerk was daarom te klein waardoor er uitgeweken moest worden naar het nabij gelegen voetbalveld.
Vanuit het huis van de bisschop zijn we vertrokken met 10 auto’s met priesters. De laatste kilometers werden afgelegd tezamen met mijn moeder, oom en zus. Bijna op de bestemming aangekomen werden we opgewacht door 70 dansers, die speciaal mijn moeder welkom heette. Zeer indrukwekkend.
In Uganda is het gebruikelijk dat de ouders je aan de Kerk geven. Aangezien mijn vader om gezondheidsredenen niet aanwezig kon zijn, werd ik door mijn moeder en oom in processie begeleid naar het voetbalveld alwaar ik bij de gasten plaats nam.
Na de lezingen werd ik geroepen en onder het gezang van het koor brachten mijn moeder, oom en mijn Ugandese ouders mij naar de bisschop voor de wijding. Gedurende de hele viering werd de band tussen Nederland en Uganda benadrukt. Tijdens de litanie lag ik op de vlag van mijn parochie in Heumen. Na de wijding werd mij het kazuifel aangedaan door pastoor Francis en mijn pastoor uit Uganda.
Het was een prachtige dienst met zang en dans, zoals het in Uganda gebruikelijk is. Terugkijkend op de vele foto’s dan is één foto mijn heel dierbaar: het moment dat pastoor Francis zijn handen oplegt en de Heilige Geest afsmeekt. Het is een teken van broederschap en van priesterschap.
Dankbaar ben ik voor alle steun en adviezen die ik de afgelopen jaren van pastoor Francis en zijn parochianen heb mogen ontvangen. Zonder deze steun en hun trouwe gebed had ik het niet gered.